Witte krijtjes

Van La Pesse naar Bellecombe is maar een kort stuk langs het kortste pad. Maar langs de interessantste weg was het een mooie dagtocht.

Die interessantste weg volgde de tweede hoofdkam van de Jura. De Jura bestaat uit een reeks netjes parallelle kammen met daartussen valleien ; dat is zo omdat de Jura netjes op die manier geplooid werd bij zijn ontstaan. De eerste hoofdkam is de hoogste en steilste maar de tweede mag er ook best wezen.

De (voor de Jura althans) opvallende toppen op die twee kammen heten "Crêt". Crêt de Chalam (deze voormiddag) ; Crêt au Merle (namiddag). Met zicht op de Crêt de la Neige en Grand Crêt d'Eau aan de overkant van de vallei. 
Die "Crêts" zijn langwerpige rotskammen met een -/+ vlakke bovenkant en steile flanken. Die steile wanden zijn er dan weer omdat hier in het zuiden van de Jura de rivieren veel dieper ingesneden zijn. En dat is dan weer een erfenis van de ijstijdgletsjer die de vallei van de Rhône uitgediept heeft - de Rhône is de enig rivier die zich dwars door de Jura perst.

Er mocht weer flink gespoord worden, maar deze afgelegen paadjes met voortdurend een wijds uitzicht vind ik toch veel interessanter dan de geprepareerde pistes in de bossen.

Meest markant moment van de dag : de plotse mist bij de afdaling van de Crêt de Chalam. Een complete white out waarbij je lucht, mist en sneeuw niet kan onderscheiden en je in een wit Thorgal-universum zit en je zelfs niet ziet of iets bergop of bergaf is. Er was niets, geen spoor bv. dat als houvast kon dienen. Met heel zorgvuldig navigeren met de GPS raakte ik er uit. Benieuwd hoe dat blind schrijfsel in de sneeuw er uitziet in de volle zon en welke commentaar de volgende wandelaars zullen hebben.