Allez - dan toch zeker drie. Bij de start in Bellegarde sur Valserine was het lente. Vrij warm, droog, een paar eerste bloemetjes, de regenwoudachtige mosgroeisels in de stukjes bos in de kloof van de Valserine.
Bij de klim : mist en herfstige regen en papsneeuw. Alle regen die ik in de herfst niet had tijdens mijn tocht in Engeland, krijg ik nu over me heen denk ik dan.
En op ca. 1000 m op het plateau dat naar Giron leidt werd het eindelijk kantje boordje winter. Eindelijk gewoon sneeuw, maar het mag allemaal toch nog wat meer en wat kouder. De sneeuw die overal aan blijft kleven geeft prachtige beelden - echt heerlijk om naar te kijken. Maar als het aan je kleren en rugzak kleeft en zachtjes smelt om ze vervolgens te doorweken, worden die heerlijke gedachten toch wat bijgesteld.
Bij de klim : mist en herfstige regen en papsneeuw. Alle regen die ik in de herfst niet had tijdens mijn tocht in Engeland, krijg ik nu over me heen denk ik dan.
En op ca. 1000 m op het plateau dat naar Giron leidt werd het eindelijk kantje boordje winter. Eindelijk gewoon sneeuw, maar het mag allemaal toch nog wat meer en wat kouder. De sneeuw die overal aan blijft kleven geeft prachtige beelden - echt heerlijk om naar te kijken. Maar als het aan je kleren en rugzak kleeft en zachtjes smelt om ze vervolgens te doorweken, worden die heerlijke gedachten toch wat bijgesteld.
Wikipedia (of waarom daar naar verwijzen - ik hoor het mezelf tegen een wandelgroep zeggen) : de Jura is een kalkplateau dus het is er droog en alle water verdwijnt snel ondergronds.
My *****.
My *****.
Hoogtepunt van de dag : de Pertes de Valserine. Een rivier van 30 m breed verdwijnt plots in een reeks smalle kloofjes. Bovenaan - zo'n 20 a 30 m boven de rivier, vormen al die rotsen een soort vlak plateau en staan de kloofranden zo dicht bij elkaar dat je er gewoon kan overspringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten