We blijven smokkelen. In La Cure wisselde ik voor Zwitserland. De grens loopt er dwars door het dorp; ze loopt zelfs dwars door het enige cafe-restaurant-hotel van het dorp. Pas vlak bij het einde van de etappe in Bois d'Amont werd het terug Frankrijk.
De dooi is eventjes gestopt en vannacht is er zo'n 10 cm bijgevallen. Alles was weer prachtig wit. De lucht bleef de hele nacht donkergrijs. De enige heldere kleuren waren de kleren van de paar mensen die ik tegenkwam. Op deze zondag was het een stuk drukker - maar dat is allemaal relatief. Voordeel was wel dat ik maar een paar uur heb moeten sporen. De rest van de dag kon ik naar hartelust extra lusjes bijeenwandelen op perfect gespoorde paden.
Hoogtepunt van de dag : een stuk of 5 leeftijdgenoten die het kind in zich nog volop actief lieten zijn en die de enige extreme helling van de streek kwamen afskiën. Zo'n enthousiasme!
Voor de amateurs: de Creux du Croue. Dat is een doline (ingestorte grot) die op het einde van de ijstijd door een kleine gletsjer is uitgediept. Heel ongewoon in Jura.
Voor de amateurs: de Creux du Croue. Dat is een doline (ingestorte grot) die op het einde van de ijstijd door een kleine gletsjer is uitgediept. Heel ongewoon in Jura.
Dieptepunt van de dag : de ontvangst in de gîte. De man heeft blijkbaar een veiligheidscomplex. Alles gaat op slot, gasten mogen nergens mee helpen, na 9h30 vlogen we de salon uit want die moest ook op slot. Hij liet ons (3 man) een klein uur buiten staan wachten omdat ie weg was voor een bezoekje - geen sleutel onder de mat of bij de buren of zo. Wat een contrast met de aanpak die ik de voorbije weken gewoon raakte : "mais on se fait confiance - on est en montagne ici".
De gîte heet "le montagnard" maar moet dus dringend een nieuwe naam krijgen.
De gîte heet "le montagnard" maar moet dus dringend een nieuwe naam krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten