Praktische info

Les Bauges
Deze doorsteek door de Bauges is ook gekend als "Chambéry-Annecy" en duurt ca. 4 dagen. In beide steden ben je op 2 km van het station midden in de natuur. Op dag 1 heb ik de klim naar de Col de la Doriaz laten vallen en vervangen door een busrit (deels omdat er toch geen sneeuw lag, deels omdat in Feclaz of Revard voor een eenling buiten de vakantiepieken geen betaalbaar logies te vinden was en ik dus toch moest uitwijken naar Aix-les-Bains).
Er is geen kant en klare beschrijving van deze route.
Ik verbleef in :
Annapolis Aix-les-Bains (winkels en restaurants in de buurt)
Refuge du Creux de Lachat (half pension - een echte berghut)
Gîte Nature La Biolette in Leschaux (winkels en restaurants in Bellecombe of in Le Pont)
Auberge de Jeunesse, Annecy (winkels en restaurants in het centrum van Annecy)
Lokaal openbaar vervoer staat op : de site van Mobisavoie en
Meer info over les Bauges / andere verblijfplaatsen : algemene site over Les Bauges

Le Jura
Ik volgde enkele dagen de klassieke GTJ voor Raquettes. De eerste dag, van Bellegarde-sur-Valserine naar Giron, volgde ik de klassieke Wandeling in de Gorges, daarna de GTJ voor ruiters. In de tweede helft, het stuk in Zwitserland, volgde ik eigen routes. Er zijn kaarten met ligging van de gemarkeerde routes voor raquettes in de Zwitserse Jura, maar behalve in enkele centra (bv. Col de Givrine) ben je als raquettist op jezelf aangewezen. Op de meeste "combes" (droge, als weiland ingerichte brede dalen) en op de zomerse paden en pistes kan je meestal zonder problemen een spoor leggen of volgen. Daarbuiten is het heel moeizaam en ook riskant (risico op "dolines")

De route tussen de TGV-stations van Bellegarde en Vallorbe kan je op een 6 à 7 dagen doen. Ik deed het op 10 dagen ; zo had ik tijd voor extra lokale lussen en omwegen over mooie toppen.
In de Jura is men gewoon aan skiërs en wandelaars die slechts één of twee dagen blijven en dan weer verdertrekken. Er zijn dus heel veel mogelijke adressen. Ik verbleef telkens met half-pension in :
Chalet le Jura : gezellige, professioneel gerunde gîte d'étappe.
Refuge Le Berbois : een droom van een refuge.
Auberge La Guinette : tegelijk hotel en gîte d'étappe. Zakelijk, maar tip-top in orde.
La Baumette : erg recente gîte d'étappe. Goede ontvangst ondanks ziekenhuisopname vd. vrouw des huizes. 
La Grenotte : in de top 10 van mijn adresjes in Frankrijk.
Le Montagnard : was voor mij een afknapper. Zou ik zeker niet opnieuw nemen.
La Croisée de Joux : heel degelijk en gezellig (maar niet voor iedereen denk ik - zie project sociaal wonen)
Lokaal openbaar vervoer in het Franse deel : Skibus Zuidelijke Jura en skibus omgeving Les Rousses. Lokaal openbaar vervoer in het Zwitserse deel : CFF website voor bussen en treinen

Ik huurde de raquettes bij Mounteq Shop.

De tandjes van Vallorbe

Het blijft maar dooien. De Montrond met zijn lange aanloop laat ik vallen. Voor de etappe l'Abbaye naar Vallorbe kies ik voor een korte klim naar een top in de voormiddag en in de namiddag doe ik - sneeuwvrij - de gorges de l'Orbe.

Langs het meer en tijdens de klim passeer ik rijen Toblerone-tanden en bijhorende bunkers uit WO2. Bij sommige is de camouflage nog intact (eentje als nep-chalet). 

Op de Dent de Vaulion is er niks te zien - alles potdicht in de mist. Ik rek de afdaling langs de graat zo lang mogelijk. Beetje bij beetje wordt het uitzicht op de noordelijke helft van de Jura steeds beter. Maar zodra de tandjes van de raquettes  op het asfalt beginnen krassen, gaan ze uit. De rest van de dag zijn ze dood gewicht aan de rugzak.

Nog meer WO2  bunkers in de afdaling. Het fort van Vallorbe was net als de maginotlinie grotendeels in de berg ingebouwd. Het is nu een museum. De stukken boven de grond zijn gecamoufleerd als huisjes, rotsen, een bosje sparren. Het had één nadeel : de enige ingang zit in de vuurlinie. Als de Duitsers dit fort echt hadden aangevallen zaten de 200 soldaten van het fort in een rattenval : geen bevoorrading mogelijk, geen ontsnappingsroute voor gewonden,... 

Bij Les Clées begint het stuk langs de Orbe. Het pad ligt er onzwitsers slecht bij. Maar de Orbe in zijn kloof is heel mooi! Rotsen, kleine watervalletjes, stukjes tunnel, een paar viaducten (zoals bij een landschap van een modelspoorbaan), stukjes van verlaten fabriekjes en forelkwekerijen die langzaam terug in de natuur opgaan. 

Mooi symmetrisch. Het begin en einde van de tocht in gorge, ertussen door de sneeuw stappen op de Jura-hoogvlaktes en kammen.

Zacht gekookt bergje

De voorlaatste etappe, van Le Chenit naar Abbaye was (weer!) een hele mooie. Na een kwartiertje stijgen kon ik al neerkijken op de wolken die in de vallei aan het meer bleven plakken. De hele klim lang waren de condities perfect. De papperige sneeuw van gisterennamiddag was een mooie stevige korst geworden. Sporen was niet nodig, je kon overal gewoon op lopen.
Boven op de kam van de Mont Tendre was er een machtig uitzicht. Het meer van Genève en het Zwitserse Mittelland in een speciale bleekblauwe waas, en de hele Jura-keten.

Ik bleef de brede kam volgen. Rotsachtige stukjes en bijeengewaaide sneeuwbergen en sporen van gemsen die aan het drooggeblazen gras komen knabbelen. Op twee mensen na was er niemand. Heerlijk rustig (niet stil want het fameuze Zwitserse leger was ergens in de buurt aan het oefenen). 

In de namiddag maakte de Mont Tendre zijn naam helemaal waar (letterlijk).  Op de top was het 's middags vier graden. Veel te zacht ; alle sneeuw werd een zacht slap laagje dat met grote plakken aan de raquettes bleef kleven. 

Vlakbij de top kwam ik twee Engelsen tegen. Tiens, wat komen jullie hier doen? Grond- en sneeuwstalen nemen.
De twee Britten werken voor een Zwitserse staatsinstelling die allerhande studies doet ; hun onderzoek moet uitzoeken hoe het met de omzetting van CO2 in de Jura gesteld is.

Leuk om weten dat je blijkbaar als buitenlander toch kan wonen en goeie jobs kan vinden in Zwitserland, ondanks de uitslag van het laatste referendum. Met de allerkleinste meerderheid (50% + een paar duizend stemmen) is toen aangenomen dat de regering het aantal EG-burgers dat in Zwitserland komt wonen, moet begrenzen. En die regering heeft daar helemaal geen zin in. Er wordt juist gestreefd naar vergaande inpassing in Europa (zonder helemaal lid te worden). 

Foret de Risoux

In Zwitserland heet het Forêt de Risoud. Zo'n 30 km lang en 5 a 10 km breed langs de Frans-Zwitserse grens. De locals spreken er met heel veel respect over. Op deze prachtig zonnige dag wou ik dat fameuze bos ook wel eens zien.

In de voormiddag, van Bois d'Amont naar de Roche Champignon was het vlot doorstappen op het officiële pad van de "Grand Traversee du Jura" voor raquetteurs. Het gaf al een idee over hoe wild dit bos is : overal kleine heuveltjes, losse kalkrotsblokken, putten, omgevallen bomen,... De wandelaars die ik tegenkwam waren nu niet direct mensen waarmee een interessante babbel mogelijk was : een groepje scouts met een extreem-rechts marslied maar zonder zonnebril (die zijn sneeuwblind tegen vanavond), twee Hollandse kerels die wel heel grof gebekt waren, een zatte Duitstalige meneer... Geef me dan maar liever eenzaamheid. 

In de namiddag ging ik voor de real thing : langs de Zwitserse bospaden naar Chenit in val de Joux. Op een enkel skispoor na was hier niemand gepasseerd de voorbije week - heel ruig en afgelegen. Wie hier zonder kaart en kompas of GPS verdwaalt en van de paden afraakt, heeft serieuze pech. Alles lijkt op elkaar, heel ruw terrein, er is niks om je op te oriënteren.

Als ik 's avonds wat rondsurf blijkt dat ik min of meer de route volgde van een vluchtlijn die tussen 1941 en 1944 honderden Joden van de holocaust heeft gered. Ze werden vanuit Frankrijk over de Roche Champignon naar één van de hutjes voor bosarbeiders gebracht en daarna naar Chenit begeleid.

Als extraatje doe ik me nog een stukje langs het Lac de Joux cadeau. Wat een contrast met de rest van de dag.

Alles in zwartwit

We blijven smokkelen. In La Cure wisselde ik voor Zwitserland. De grens loopt er dwars door het dorp; ze loopt zelfs dwars door het enige cafe-restaurant-hotel van het dorp. Pas vlak bij het einde van de etappe in Bois d'Amont werd het terug Frankrijk.

De dooi is eventjes gestopt en vannacht is er zo'n 10 cm bijgevallen. Alles was weer prachtig wit. De lucht bleef de hele nacht donkergrijs. De enige heldere kleuren waren de kleren van de paar mensen die ik tegenkwam. Op deze zondag was het een stuk drukker - maar dat is allemaal relatief. Voordeel was wel dat ik maar een paar uur heb moeten sporen. De rest van de dag kon ik naar hartelust extra lusjes bijeenwandelen op perfect gespoorde paden.

Hoogtepunt van de dag : een stuk of 5 leeftijdgenoten die het kind in zich nog volop actief lieten zijn en die de enige extreme helling van de streek kwamen afskiën. Zo'n enthousiasme!
Voor de amateurs: de Creux du Croue. Dat is een doline (ingestorte grot) die op het einde van de ijstijd door een kleine gletsjer is uitgediept. Heel ongewoon in Jura.

Dieptepunt van de dag : de ontvangst in de gîte. De man heeft blijkbaar een veiligheidscomplex. Alles gaat op slot, gasten mogen nergens mee helpen, na 9h30 vlogen we de salon uit want die moest ook op slot. Hij liet ons (3 man) een klein uur buiten staan wachten omdat ie weg was voor een bezoekje - geen sleutel onder de mat of bij de buren of zo. Wat een contrast met de aanpak die ik de voorbije weken gewoon raakte : "mais on se fait confiance - on est en montagne ici".
De gîte heet "le montagnard" maar moet dus dringend een nieuwe naam krijgen.

Kijk mama - ik zie half Zwitserland

Wat stond vast : het wordt een lokale wandeling in La Cure. En liefst een met zicht op de Alpen. 's morgens zou het helder weer zijn, daarna terug regen en sneeuw.
Mijn buren aan tafel waren er uren mee bezig : wanneer zou het regenen? Stel 10 uur, dan doen we dat. Maar die meteo-site zegt 11 uur en als dat waar is, doen we beter dat. Doe maar mannen "qui entend trop le meteo passe tout son temps au bistro". Uiteindelijk begon het pas om 3 uur in de namiddag te regenen.

Ik koos voor een lokaal rondje in Saint-Cergue langs een paar panoramapunten en dan door de bossen zoals een smokkelaar terug de grens over naar La Cure. 

Heel goed plan. De lucht was ongelofelijk helder. Bij iedere pauze was er meer te zien van het meer van Genève en van de Alpen. Aravis met Pointe Percée; beneden Genève met zijn fontein; Mont-Blanc en zijn buren Miages, Tacul, Jorasses, Verte, Drus; Dents du Midi; Diablerets; in de verte Weisshorn en Matterhorn;  Berner Oberland met Junfrau, Monch en Eiger... En dan ken of herken ik ze niet meer maar ik kan er nog een heel pak zien. Wat zou het zijn? Ergens in oost-Zwitserland.
Bij iedere pauze intenser genieten van dit uitzonderlijke panorama.

Deze avond zit ik voor het eerst in een volle gîte. Na een hele week de slaapzaal voor mezelf te hebben wordt het even wennen.

Van knirp, knirp naar flotsj, flotsj

De etappe van Lajoux naar La Cure bracht me naar bekend terrein. De Gîte de la Grenotte is weer zo'n echte gezellige Franse gîte d'étappe met lekker eten en fijne contacten. Geen tijd om de blog te schrijven. Wel bijbabbelen met de eigenaars en met een Luiks koppel dat ik kende van een vorige vakantie hier en de groepen die zuidwaarts de Jura doortrekken uithoren over hun ervaringen.
En ook wel tijd voor een lange skype naar huis. Het was toch de veertiende?

De tocht ging door het Forêt du Massacre. Het bos van de moordpartij. De naam gaat terug op de 16e eeuw. Er was toen oorlog tussen Frankrijk en de toen nog erg losse verzameling staatjes in de Jura (deels veroveren, deels katholiek tegen protestants - in heel Europa waren toen legers onderweg met dat soort redenen). Een groep Italiaanse huurlingen die door Genève waren ingehuurd werden hier tegengehouden en verspreidden zich in het bos. Die kleine groepjes werden opgejaagd en uitgemoord.
De Franse verovering van de Jura heeft nog heel lang geduurd en bleef erg geweldadig.

En het weer blijft gek doen. 's morgens was het perfect, wel wat bewolkt, maar fijn sporen in de verse sneeuw van gisteren. In de middag werd het warmer en warmer : algemene dooi.